mere aangan mean, (tile par hai mera ghar)
do chhote-se l dake a jate hai akasar!
nange tan, gadabade, saanvale, sahaj chhabile,
mitti ke matamaile putale, - par phurtile.
jaldi se tile ke niche udhar, utarakar
ve chun le jate koo de se nidhiyaan sundar-
sigaret ke khali dibbe, panni chamakili,
phitoan ke tuk de, tasvirean nili pili
masik patroan ke kavaroan ki, au' bandar se
kilakari bharate haian, khush ho-ho andar se.
dau d par aangan ke phir ho jate ojhal
ve nate chhah sat sal ke l dake maansal
sundar lagati nagn deh, mohati nayan-man,
manav ke nate ur mean bharata apanapan!
manav ke balak hai ye pasi ke bachche
rom-rom mavan ke saanche mean dhale sachche!
asthi-maans ke in jivoan ki hi yah jag ghar,
atma ka adhivas n yah- vah sookshm, anashvar!
nyauchhavar hai atma nashvar rakt-maans par,
jag ka adhikari hai vah, jo hai durbalatar!
vahni, badh, ulka, jhanjha ki bhishan bhoo par
kaise rah sakata hai komal manuj kalevar?
nishthur hai j d prakriti, sahaj bhangur jivit jan,
manav ko chahie jahaan, manujochit sadhan!
kyoan n ek hoan manav-manav sabhi paraspar
manavata nirman karean jag mean lokottar.
jivan ka prasad uthe bhoo par gauravamay,
manav ka samrajy bane, manav-hit nishchay.